تفسیر تام فاودی
اوایل هفته جاری، وزرای خارجه عربستان، کویت، عمان و بحرین و دبیرکل شورای همکاری خلیج فارس در یک سفر چهار روزه وارد پکن شدند تا درباره روابط اقتصادی با چین گفتگو کنند. توافقنامه تجارت آزاد برنامه ریزی شده (FTA) بین کشورهای خلیج فارس و چین در دستور کار قرار دارد. بحث در این مورد در سال 2004 آغاز شد، اما از آن زمان تاکنون راکد مانده است. در حال حاضر ما امیدواریم که نشست اخیر در پکن، سازماندهی شده توسط گلوبال تایمز توصیف شده به عنوان "بی سابقه" انگیزه جدیدی دریافت خواهد کرد. این نشست تنها چند هفته پس از خروج امارات متحده عربی (امارات متحده عربی) از قرارداد خرید جنگنده های اف-35 با ایالات متحده برگزار می شود. واشنگتن تلاش کرده است تا امارات متحده عربی را وادار کند که با شرکت چینی هوآوی تجارت نکند، به عنوان شرط امضای قرارداد.
از آنجایی که همه کشورهای حوزه خلیج فارس به دنبال تنوع بخشیدن به اقتصاد خود به دور از نفت هستند و چین می خواهد تا حد امکان توافقنامه های تجارت آزاد را برای مقابله با تلاش های ایالات متحده برای مهار چین تضمین کند، به نظر می رسد زمان مناسبی برای تعمیق روابط بین خلیج فارس و چین باشد. همانطور که فاجعه هوآوی نشان می دهد، واضح است که ایالات متحده در مورد نفوذ خود بر کشورهای خلیج فارس که مدت ها روابط نزدیک با واشنگتن داشته اند، قضاوت اشتباهی کرده است. از سوی دیگر، پکن امنیت اقتصادی و سیاسی را به گونه‌ای به این کشورها ارائه می‌کند که توسط ایالات متحده ارائه نمی‌شود و همین امر باعث می‌شود که کشورهای حاشیه خلیج فارس بیش از پیش به خاور دور توجه کنند.
کشورهای خلیج فارس، پادشاهی های مرفهی هستند که رژیم ها و امتیازات مربوطه خود را با حمایت ایالات متحده و متحدانش در یک سیستم «حافظ و حامی» تحکیم می کنند و در عین حال از منافع استراتژیک و اقتصادی آمریکا در خاورمیانه حمایت می کنند.
پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی پس از جنگ جهانی اول و تهاجم قدرت های اروپایی - به ویژه بریتانیا و فرانسه - به خاورمیانه و منطقه خلیج فارس، توافقی برای حمایت از استقلال سیاسی اعراب در ازای نفت - البته پیش از این - حاصل شد. از مرزهای خودسرانه ترسیم شده و دولت های تشکیل شده. با گذشت زمان، ایالات متحده نقش ضامن این توافق را بر عهده گرفت. در دهه 1930، پادشاهی عربستان سعودی در حال تحکیم بود، در حالی که در نیمه دوم قرن بیستم تعدادی از کشورهای کوچکتر تحت الحمایه بریتانیا از جمله عمان، امارات متحده عربی، بحرین و قطر بودند. معامله ساده بود: "نفت به ما تحویل دهید، سلاح های ما را بخرید و ما از شما محافظت خواهیم کرد."
این دولت‌های خودکامه بعدها به پایگاه‌هایی در مخالفت با دولت‌های انقلابی پسااستعماری مخالف حضور غرب در منطقه تبدیل شدند، از جمله مصر در زمان رئیس جمهور جمال ناصر، عراق در زمان صدام حسین، سوریه در زمان حافظ اسد و ایران پس از به قدرت رسیدن آیت‌الله خمینی. این امر کشورهای خلیج فارس را به بازارهای مهمی برای مجتمع نظامی-صنعتی آمریکا تبدیل کرده است.
اما جهان در حال تغییر است - اگر نه به گونه ای که ایالات متحده را راضی کند. اول، اکنون بازار نفت بسیار بزرگتری فراتر از آمریکا و متحدانش وجود دارد. ظهور چین، کشوری با جمعیت حدود 1.4 میلیارد نفر، آن را به بزرگترین مصرف کننده انرژی در جهان تبدیل کرده است، مصالحه ای که ناگزیر به گسترش روابط تجاری بین پکن و کشورهای خلیج فارس منجر شد.
علاوه بر این، با نزدیک شدن به عصر انرژی های تجدیدپذیر، کشورهای خلیج فارس نمی توانند برای همیشه به نفت خود وابسته بمانند و سعی می کنند ثروت انباشته شده خود را در راه های جدید سرمایه گذاری کنند تا اقتصاد خود را متنوع کنند. یک مثال عینی از آن، صندوق سرمایه گذاری دولتی عربستان سعودی است که اخیراً باشگاه فوتبال انگلیسی نیوکاسل یونایتد را خریداری کرده و در چین نیز سرمایه گذاری می کند. کشورهای خلیج به وضوح بزرگترین بازار مصرف جهان را بخش مهمی از استراتژی اقتصادی خود می دانند. مهمتر از همه، آنها همچنین چین را به عنوان یک شریک معتبر سیاسی می بینند که علیرغم ایدئولوژی سیاسی کاملاً متفاوت با اسلام استبدادی و سیاست عدم مداخله، حاکمیت ملی سایر کشورها را بیش از غرب لیبرال-انجیلی احترام می گذارد.
پس جای تعجب نیست که کشورهای خلیج به اتفاق آرا از سیاست چین در سین کیانگ در سازمان ملل حمایت کردند. این حوزه منافع مشترکی است که ایالات متحده، در حالی که عموماً تمام تلاش خود را برای نادیده گرفتن حقوق بشر در کشورهای خلیج فارس انجام می دهد، نمی تواند در آن رقابت کند.
البته آمریکا نگران روی آوردن کشورهای حاشیه خلیج فارس به خاور دور است و در اواخر سال گذشته تلاش کرد روابط چین و امارات متحده عربی را تضعیف کند. ابتدا درخواست واشنگتن مبنی بر لغو قرارداد با هواوی مطرح شد و سپس چین به ایجاد یک پایگاه نظامی مخفی در بندر خلیفه متهم شد. اما این تلاش‌ها تا حد زیادی ناموفق بود و در حالی که ابوظبی پروژه بندر خلیفه را برای جلب رضایت ایالات متحده به تعویق انداخت، تجارت جنگنده‌های F-35 را نیز کنار گذاشت و خواسته‌های ایالات متحده را نقض غیرقابل قبول حاکمیت ملی خواند.
این باید به ایالات متحده یادآوری می کرد که کشورهای خلیج مانند کشورهای اروپایی «متحد» نیستند، بلکه شریکی هستند که از ایالات متحده و سایر کشورها برای پیگیری منافع خود استفاده می کنند. و اکنون این شرکا در حال درک این موضوع هستند که بخش قابل توجهی از منافع آنها می تواند توسط چین بهتر تامین شود. کشورهای حاشیه خلیج فارس هیچ گونه تبلیغاتی به رهبری ایالات متحده در مورد تهدید ادعایی چین را باور ندارند. همچنین به عنوان کشورهای مستبد نمی توان آنها را به این دلیل فروخت که در حال پیوستن به ایالات متحده در یک مبارزه جهانی برای دموکراسی هستند یا اینکه پکن تهدیدی برای رژیم های خود است.
و این فقط ایالات متحده نیست که مرتکب این اشتباه می شود. لیز تراس، وزیر امور خارجه دوقطبی بریتانیا، اواخر سال گذشته نیز با وزرای خارجه خلیج فارس دیدار کرد و تلاش کرد، هرچند غیرمستقیم، با طرح «یک کمربند یک جاده» چین (BRI) با «تامین مالی برای زیرساخت‌های صادقانه و قابل اعتماد در خارج از کشور» مقابله کند. ظاهرا تلاشی مضحک برای قرار دادن بریتانیا به عنوان یک جایگزین مناسب برای چین.
در این صورت باید مشخص شود که یکی از اولویت های اصلی چین در سال 2022، انعقاد قرارداد تجارت آزاد با کشورهای حوزه خلیج فارس خواهد بود. تاکنون، توافق برنامه ریزی شده شکست خورده است، زیرا کشورهای خلیج فارس با مازاد تجاری عظیم ناشی از صادرات انرژی، برای رونق اقتصادی نیازی به چنین توافقنامه تجارت آزاد ندارند.
اما اکنون زمان متفاوت است و این کشورها می خواهند به بازارهای خرده فروشی و خدمات چین نفوذ کنند و تخصص های خود مانند منسوجات، صنایع دستی و مواد غذایی را صادر کنند. از آنجایی که چین تجارت آزاد را به عنوان یک استراتژی اصلی در قبال ایالات متحده می‌بیند و کشورهای خلیج‌فارس کشورهای توسعه‌یافته نیستند و در نتیجه چالشی برای صنعت چین نیستند - بلکه واردکنندگان بزرگ و مصرف‌کنندگان سخت‌کوش - انجام هر کاری برای پکن باید آسان باشد. امتیازات لازم. برای اجرای توافقنامه تجارت آزاد
پیامدهای سیاسی این امر بسیار زیاد خواهد بود: با توجه به مناقشه با هواوی، به ایالات متحده گفته می شود که دیگر آن قدرت مطلقی را که قبلاً بر کشورهای حاشیه خلیج فارس داشت، ندارد و نمی تواند همه را وادار کند که علیه چین روی بیاورند. کشورهای حاشیه خلیج فارس همچنان برای همکاری مثبت با واشنگتن و لندن باز هستند. اما پیام آنها روشن است: همکاری بر اساس شرایط آنها و چین بیمه آنها است.
در نهایت، همچنین باید به خاطر داشت که امارات متحده عربی، عربستان سعودی، کویت و سایر کشورهای حوزه خلیج فارس در هر صورت - و این هم در مورد پکن و هم در مورد دیگران صدق می کند - دوستان کمتری هستند و بیشتر شرکای تجاری هستند.
RT DE به دنبال طیف وسیعی از نظرات است. پست ها و نظرات مهمان نباید منعکس کننده دیدگاه سردبیر باشد.
از انگلیسی ترجمه شده است.
تام فودی نویسنده و تحلیلگر بریتانیایی در زمینه سیاست و روابط بین الملل با تمرکز بر آسیای شرقی است. توییت کرد @Tom_Fowdy
بیشتر در مورد موضوع - چرا اتحادیه اروپا هرگز نمی تواند با طرح چینی یک کمربند، یک جاده رقابت کند؟
[ad_2]
مقالات مشابه
- نخست وزیر بریتانیا بوریس جانسون, کری Symonds خوش آمدید نوزاد پسر
- "هیچ کس فراتر از قوانین نیست" - استرالیا ستاره تنیس جوکوویچ را بازگرداند - RT DE
- بازمانده اتان پیش نمایش 'برندگان در جنگ آخر
- سلاح مافوق صوت آزمایش شده با سرعت 9 ماخ - زمان 5 دقیقه برای نزدیک شدن به تصمیم گیرندگان دشمن - RT DE
- نحوه استفاده دستگاه سانتریفیوژ
- هند و روسیه از نظر سیاسی همگرا می شوند - RT DE
- آیا میخواهید اسباب بازی جذابتر داشته باشید؟ این را بخوان!
- چرچیل مجسمه و بنای یادبود جنگ سوار تا قبل از لندن تظاهرات
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی
- Yahoo News/YouGov Poll: Presidential race tightens even as most voters oppose GOP's push to replace Ginsburg before election