تجارت با چین یا وفاداری به ناتو - آلمان باید تصمیم بگیرد

تحلیل داگمار هن

از سال 2008 تا بهار گذشته، کشتی‌های نیروی دریایی آلمان در جیبوتی حضور داشتند. جدای از شعارهای عذرخواهی، این مأموریت طولانی در شاخ آفریقا منشأ ساده ای داشت. بدون توجه بخش بزرگی از مردم، یک ناوگان تجاری نسبتاً بزرگ آلمانی وجود دارد و عبور از کانال سوئز در واقع توسط دزدان دریایی سومالیایی تهدید می شد.

پیوند بین منافع اقتصادی و اقدام نظامی دیگر به سادگی در مورد سومالی نیست. برعکس، هر دو به طور فزاینده ای در تضاد هستند، دقیقاً در منطقه عملی که با سفر ناو باواریایی به آسیا دوباره کشف شد. از زمانی که دستورالعمل‌های منطقه هند و اقیانوس آرام منتشر شد، مقامات فدرال هرگز از شناسایی این منطقه به عنوان مهم‌ترین منطقه استراتژیک و اولویت آلمان که در آن امنیت آلمان نیز در معرض خطر است خسته نشده‌اند. نظم بین المللی در آنجا باید محافظت شود.» این در گزارش سالانه فرماندهی نیروی دریایی در سال 2021 آمده است.

و هند و اقیانوسیه اصطلاحی است که فریب می دهد، بله، باید فریب دهد. «منطقه ای که مثلث بین هند، استرالیا و ژاپن را در بر می گیرد، بهترین راه برای توصیف چارچوب سیاست هند و اقیانوسیه آلمان و اروپا است. در قلب این ساختار جغرافیایی، دریاهای چین جنوبی و شرق چین با تمام چالش های امنیتی ذاتی آنها قرار دارند.

ترک باواریایی ها با هیچ تاییدی در چین مواجه نشد، حتی اگر حداقل اقدامات تحریک آمیز مستقیم مانند عبور از تنگه تایوان نادیده گرفته شود. بایرن اجازه نداشت در بندر چین پهلو بگیرد. به هر حال، تور آنها به صراحت در چارچوب سیاست ایالات متحده در مورد "آزادی دریانوردی" قرار گرفت، که چیزی جز حفظ سلطه ایالات متحده در اقیانوس های جهان نیست.

از نظر نظامی این سفر دو طرفه مضحک بود اما از نظر سیاسی بی مزه بود. در نهایت، او با خاطره سیاست قایق‌های توپدار آلمانی در برابر شورش بوکسورها بازی می‌کند و به این ترتیب به «قرن شرم» اشاره می‌کند، همانطور که چینی‌ها آن را قرن حکومت خارجی بین سال‌های 1850 و 1949 می‌نامند، زمانی که در اوایل 19 م. قرن، هنوز هم بزرگترین اقتصاد جهان، غرق در فقر و فلاکت، به قیمت جان صدها میلیون نفر بود.

با این حال، این امر باعث نشد که فرمانده نیروی دریایی آلمان، معاون دریاسالار کی آخیم شونباخ، در هنگام استقبال از باواریایی ها در سنگاپور درجه خود را افزایش دهد. او ممکن است درک کند که چینی ها دوست دارند یک ناوگان در اعماق دریا داشته باشند، اما سوال اینجاست که آیا آنها در "نظم بین المللی مبتنی بر قانون" قرار می گیرند یا خیر. شما در حال بازی در یک نقش جدید هستید، نقشی تند و دشوار، و ما باید ببینیم که چگونه با آن کنار می آییم." او در مصاحبه ای به زبان انگلیسی، سفر به بایرن را "به عنوان یک تیزر" نامید که در آن طیف معانی در زبان آلمانی از اطلاعات برنامه گرفته تا تبلیغات طعمه و دردسر متغیر است. "امیدوارم قدم بعدی احتمالاً به طور منظم بیاید."

گزارش فرماندهی نیروی دریایی در این باره چه می گوید؟ «در اوایل سال 2022، نیروی هوایی تانک و جت های جنگنده را به عنوان بخشی از استقرار دوربرد به استرالیا می فرستد. این فقط آموزش برای استقرار از راه دور نیست، بلکه نشانه حضور در منطقه، بازدارندگی و آمادگی برای استفاده از امکانات قدرتمند نیروی هوایی است. بنابراین، تعهد بیشتری از سوی آلمان، همچنین با نیروهای مسلحش، در منطقه وجود دارد. کمی با دقت بیشتر.

به هر حال: از نظر رابطه بین نیروی دریایی و کشتیرانی تجاری، وضعیت فعلی که در آن نیروی دریایی ایالات متحده همچنان مسیرهای تجاری بین المللی را کنترل می کند، از نظر تاریخی منحصر به فرد است. برای قرن ها، قدرت نیروی دریایی و نیروی دریایی بازرگانی با هم ترکیب شدند. ایالات متحده هنوز در دهه 1970 ناوگان تجاری بزرگی داشت. آنها دیگر نقشی در حمل و نقل غیرنظامی ندارند.

پنج کشور اول در ناوبری غیرنظامی - حداقل از نظر مالکیت کشتی - چین، یونان، ژاپن، آلمان و کره جنوبی هستند (اطلاعات را می توان در گزارش دریایی فوق الذکر نیز یافت). انواع کشتی ها بسیار متفاوت توزیع می شوند. مهمتر از همه، تانکرها و کشتی های فله بر زیر پرچم یونان حرکت می کنند. یک سوم ناوگان کشتی های کانتینری جهان با پرچم آلمان حمل می کنند. حتی نیمی از بزرگترین کانتینربرها.

این کشتی ها که حدود 60 متر عرض و 400 متر طول دارند به هیچ وجه نمی توانند در برخی مسیرها مانند مسیرهای عبوری از کانال پاناما حرکت کنند و فقط می توانند در بزرگترین بنادر اروپا مانند روتردام پهلو بگیرند. آنها بیشتر تجارت خود را به آسیا و از آسیا که بنادر آن بسیار بزرگتر است، انجام می دهند. روتردام تنها دهمین بندر بزرگ کانتینری در جهان است.

بنادر آمریکایی لس آنجلس، لانگ بیچ و نیویورک بسیار عقب تر هستند. بندر لس آنجلس کمی بزرگتر از بندر هامبورگ است. یکی از دلایلی که باعث ازدحام کشتی در سال گذشته شد و منجر به این واقعیت شد که صاحبان این کانتینربرهای بزرگ درآمد عالی کسب کردند.

در حالی که نیروی دریایی ایالات متحده دوست دارد خود را به عنوان ضامن امنیت تجارت بین المللی معرفی کند، عکس این موضوع صادق است. علاوه بر دزدان دریایی که در برخی مناطق وجود دارند، فقط نیروی دریایی ایالات متحده کشتی ها را تصرف می کند یا مسیرهای خاصی را برای اعمال تحریم های معمول یکجانبه مسدود می کند (کلاسیک کوبا است). از آنجایی که دیگر نیروی دریایی تجاری قابل توجهی وجود ندارد که اعمال قوانین ایالات متحده در راستای منافع آن توجیه شود، اقدامات همیشه نقض قوانین بین المللی در تجارت بین دو کشور دیگر است.

به هر حال، بخشی از تاخیر در کانتینرها، که تجارت بین‌المللی را در سال گذشته کند کرد، احتمالاً به این دلیل است که قوانین ایالات متحده با این واقعیت سازگار نشده است که دوران نیروی دریایی بزرگ تجاری ایالات متحده به پایان رسیده است. طبق قوانین ایالات متحده، محموله می تواند از یک بندر ایالات متحده به بندر دیگر در کشتی های ایالات متحده حمل شود. اخیراً ایالت نیوهمپشایر مجبور به خرید گاز طبیعی در خارج از ایالات متحده شد زیرا گاز خرد شده آمریکایی وجود دارد، اما تانکرهایی که آن را حمل می کنند آمریکایی نیستند، در واقع هیچ نفتکش آمریکایی وجود ندارد و بنابراین این نفتکش ها در نیوهمپشایر اجازه نداشتند شروع کنید. بنابراین، ازدحام کانتینر را نمی توان با استفاده از کشتی های کانتینری کوچکتر که اصطلاحاً فیدر نامیده می شوند برطرف کرد، زیرا آنها باید کشتی های آمریکایی باشند.

وظیفه اصلی نیروی دریایی، حفاظت از نیروی دریایی تجاری خود (که حداقل در مأموریت نیروی دریایی آلمان در جیبوتی قابل درک بود)، دیگر برای نیروی دریایی ایالات متحده وجود نداشت. از نقطه نظر نظامی، حتی نیروی دریایی فدرال می داند که اساساً در برابر دشمنان واقعی منسوخ شده است. گزارش مجمع نیروی دریایی در دسامبر گذشته در مورد کشتی های ساختگی در صحرای چین که ارتش خلق چین از آنها برای تمرین گروه های ناو هواپیمابر در حال غرق شدن استفاده می کند با این جمله پایان می یابد: "زمان بد برای ناوهای هواپیمابر به طور کلی!"

با این حال، اگر نیروی دریایی آلمان مجبور بود از نیروی دریایی بازرگانی آلمان دفاع کند، احتمال همکاری با نیروی دریایی چین بسیار بیشتر از نیروی دریایی ایالات متحده بود. به هر حال، این نیروی دریایی ایالات متحده است که با مانورهای سیاسی و حوادث نظامی تهدید کننده جاده اصلی به و از چین را تهدید می کند.

در ماه اکتبر، حادثه ای رخ داد که در آن زیردریایی آمریکایی کانکتیکات با چیزی در جایی در دریای چین برخورد کرد. توضیح رسمی نیروی دریایی آمریکا این بود که به صخره ای زیر آب برخورد کرد. پاسخی که نه گلوبال تایمز چینی و نه انجمن نیروی دریایی آلمان را راضی نکرد: «حتی اگر آخرین اطلاعات می گوید که تنها نیمی از دریای چین جنوبی به طور کامل نقشه برداری شده است، هنوز تصور اینکه هانت 3 میلیارد دلاری از نظر فناوری پیشرفته است، دشوار است. U-Boot بینی خود را به سنگی ناآشنا می مالد. سوالات بیشتری نسبت به آنچه که داده شده است بی پاسخ مانده است، به ویژه از آنجایی که فرد خارجی نیز از یافتن مکان تقریبی خودداری شده است.

همچنین مجله چاپ شده در ژاپن دیپلمات نگران این حادثه است. «درگیر شدن سامانه‌های تسلیحاتی تهاجمی استراتژیک مانند یو‌اس‌اس کانکتیکات با انرژی هسته‌ای به این معنی است که احتمال وقوع سوانح زیر آب می‌تواند دریای چین جنوبی را به منطقه‌ای پرخطر با آب‌های واقعاً متلاطم تبدیل کند. وی افزود: به منظور گشایش و شفافیت در عملیات نظامی، آمریکا باید گزارشی بدون ابهام از این حادثه به مردم دریای چین جنوبی و جامعه جهانی ارائه کند.

بنابراین اگر کسی امنیت کشتیرانی در دریای چین را به خطر می اندازد، نیروی دریایی ایالات متحده است. تهدیدی برای این مسیر اصلی برای کشتی های کانتینری بزرگ در درجه اول ناوگان تجاری دو کشور چین و آلمان را تهدید می کند.

با این حال، نیروی دریایی آلمان به تمرکز خود بر همکاری نزدیک با ایالات متحده ادامه خواهد داد و استقرار برنامه ریزی شده هواپیماهای آلمانی در استرالیا نیز در چارچوب استراتژی تحریک آمیز تحت رهبری ایالات متحده قرار می گیرد. این را فقط می توان از نظر ایدئولوژیک توجیه کرد، همانطور که هانا مولر، رئیس بخش وزارت کشور فدرال در کنوانسیون دریایی نوامبر گذشته، گفت: "چین شریک ارزشی نیست، بلکه یک رقیب و رقیب سیستمی است. پکن آشکارا با رقابت سیستمی مواجه است، اما نظام غربی را به عنوان سلطه سرمایه از دیدگاه خود زیر سوال می برد. از این نظر، ما همچنان در معرض تهدیدهای کم و بیش ظریف - در برابر تهدید ترکیبی برای نظم اساسی دموکراتیک ما قرار داریم.»

سیاست آلمان باید تصمیم بگیرد که آیا نیروی دریایی تجاری آلمان را قربانی کند، زیرا چین "مدیریت سرمایه را به چالش می کشد". در هر صورت راهبردی که نیروی دریایی آلمان دنبال می کند با منافع این نیروی دریایی تجاری برخورد خواهد کرد.

RT DE به دنبال طیف وسیعی از نظرات است. پست ها و نظرات مهمان نباید منعکس کننده دیدگاه سردبیر باشد.

بیشتر در مورد موضوع - کشتی های جنگی و تق تق شمشیر - آیا ما به سوی سال جدید 1914 می رویم؟