چین دستکش های خود را در مورد موضوع تایوان در می آورد - RT DE

تفسیر تام فاودی

این یک هفته شلوغ دیگر برای مسائل مربوط به چین بود. جای تعجب نیست که پس از تحریم دیپلماتیک بازی‌های المپیک زمستانی ایالات متحده و "انگلیسفور" گروه‌ها و سازمان‌های مختلف لابی ایالات متحده، تحریکات گسترده ضد چینی هماهنگ شده بود. علاوه بر این، کنگره آمریکا تلاش کرده است تا چندین قانون و قطعنامه علیه چین پیشنهاد کند. مهمتر از همه، تنش ها در اطراف تایوان دوباره در حال افزایش است. در حالی که پرزیدنت جو بایدن میزبان خودخوانده «اجلاس دموکراسی» بود که تایوان به آن دعوت شده بود، پکن مخالفت خشمگین خود را چه در گفتار و چه در عمل ابراز کرد.

ابتدا اعلام شد که عمداً همزمان با افتتاح اجلاس بایدن بود، نیکاراگوئه که در حال حاضر مورد هدف ایالات متحده برای تغییر دولت است، اعلام کرده است که روابط خود را با تایوان تعلیق می کند و روابط دیپلماتیک با پکن برقرار می کند. مقامات نیکاراگوئه قبلاً به یک نشست دیپلماتیک در تیانجین چین رفته بودند. وزارت امور خارجه ایالات متحده با محکوم کردن ملت آمریکای مرکزی و تشویق سایر کشورها به توسعه روابط با تایوان واکنش نشان داد.

علاوه بر این، گزارش‌های تایید نشده‌ای مبنی بر اینکه چین به‌طور کامل ارتباط لیتوانی را از زنجیره تامین خود قطع کرده است، وجود دارد که ادعا می‌کند شرکت‌های بین‌المللی را از صادرات از چین به کشور بالتیک منع کرده است. این اقدام انتقامی برای افتتاح دفتر دیپلماتیک تایوانی در ویلنیوس پس از موافقت ائتلاف حاکم لیتوانی برای حمایت از "جزیره مبارز آزادی" خواهد بود.

اگر مورد دوم تأیید شود، مشخص است که چین قبلاً «دستکش‌های خود را از تایوان درآورده است» و از هشدارهای آن با اقدامات جدی حمایت می‌کند. چین علاوه بر اقدام علیه لیتوانی، اقدامات دیگری مانند قرار دادن جدایی طلبان در لیست سیاه و جریمه شرکت هایی که از حزب حاکم دموکراتیک مترقی تایوان (DPP) حمایت می کنند، انجام می دهد. پکن به طور فزاینده ای تمایل دارد تا از "قدرت ملی" و توانایی های خود به روش های پیچیده تر و خلاقانه تر استفاده کند تا کشورها را وادار کند به موقعیت چین در مورد تایوان و خط قرمز احترام بگذارند. و همزمان با تکمیل بازی دیپلماتیک آماده است تا به آن حمله کند.

برای این منظور، چین به آرامی در حال توسعه یک «رژیم تحریم» هوشمند و فراسرزمینی است. اگرچه به اندازه ایالات متحده گسترده، گسترده، یا وحشیانه نیست، اما پکن شروع به پذیرش برخی از مفاهیم مشابهی می کند که واشنگتن استفاده می کند: توانایی تحمیل اراده خود بر کشوری خارج از مرزهای حاکمیتی خود بدون اقدام جنبشی – یعنی، اقدام نظامی - با استفاده از وابستگی های حیاتی. طرح بازی پکن هرگز به اندازه انتخاب دوتایی «جنگ یا بدون جنگ» برای حل «مشکل تایوان» ساده نبوده است.

همه اینها در پس زمینه سیاست های واشنگتن صورت می گیرد که به طور فزاینده ای تلاش می کند تا سیاست چین واحد پکن را تضعیف و تضعیف کند و دیگران را به انجام همین کار تشویق کند - اما در صورت پاسخ دادن به آن، پکن را متهم به تغییر قوانین بازی می کند. به طور خلاصه: چین خسته شده است.

سال‌های 2020 و 2021 تقریباً به عنوان سال‌هایی در تاریخ ثبت خواهند شد که چین صبر خود را با تایوان از دست داد و مجبور به اقدام شد. تحمل پکن در مورد میانه مبهمی که تایوان سال ها در پی آن بوده است، سقوط کرده است. این به خاطر این واقعیت است که این جزیره نه تنها به عنوان یک مسئله سرزمینی حل نشده در کانون توجه قرار گرفته است، بلکه باید به عنوان یک تعادل استراتژیک و سیاسی فعال برای مهار رشد چین در آسیا ساخته شود. که رهبری تایپه از آن برای پیگیری یک برنامه استقلال رسمی و لغو ایده اتحاد با این قاره استفاده کرد.

در دو سال گذشته، سیاست خارجی تایوان بر استفاده از اختلاف و مخالفت با پکن متمرکز شده است، تا جایی که ممکن است برای جلب حمایت، خود را در کانون توجه قرار دهد و فضای سیاسی خود را که از حمایت ایالات متحده ناشی می شود، گسترش دهد. من زمانی نام این استراتژی را «دیپلماسی تحریکات» گذاشتم. تسای ینگ ون، رئیس جمهور تایپه، قانونگذاران غربی و سیاستمداران سابق را به این جزیره راند، نظراتی در روزنامه های غربی نوشت و اظهارات تحریک آمیزی کرد، مانند تأیید حضور نیروهای آمریکایی در جزیره.

این بازی روابط عمومی به دنبال این است که پکن را منزوی، ناامید و درمانده در حاشیه جلوه دهد زیرا حمایت از تایوان افزایش می یابد و چین جز اعتراض و غرغر کاری نمی تواند انجام دهد. یا خطر یک جنگ فاجعه بار را به خطر بیندازید که حتی در صورت پیروزی، یک پیروزی آتشین خواهد بود. در این بازی پوکر، بازی پایانی تسای اینگ ون به تدریج وضعیت موجود را تغییر داد و آرام آرام از نفوذ سیاسی پکن خارج شد. در پاسخ، چین بر هدف خود برای اتحاد مجدد تاکید کرده است - که خود رئیس جمهور شی جین پینگ نیز تایید کرده است - و بارها جت های جنگنده را در نزدیکی "منطقه شناسایی دفاع هوایی" تایوان گشت زنی کرده است. و اکنون در پایان سال 2021 اقدامات سخت گیرانه تری را انجام خواهد داد.

از میان همه رویدادهای مربوط به تایوان در چند ماه گذشته، پکن افتتاح یک دفتر تایوانی در لیتوانی را شاید نگران‌کننده‌ترین آنها دانسته است. در حالی که ممکن است سفر یک سیاستمدار کسل کننده مانند تونی ابوت، نخست وزیر سابق استرالیا از جزیره به عنوان یک شوخی بد رد شود، چشم انداز تایوان برای توسعه رسمی روابط با کشورهای مورد علاقه به عنوان یک سابقه و تهدید جدی تر تلقی می شود.

با وجود اعتراضات پکن تاکنون، لیتوانی تا حد زیادی تحت تأثیر قرار نگرفته است. این باعث شده چین احساس کند که نه تنها باید نشانه هایی از نارضایتی یا بی اعتنایی نشان دهد، بلکه باید هزینه های جدی و واقعی را نیز به آن کشور تحمیل کند. علاوه بر این، برای اینکه به دیگران، به خصوص در این قسمت از اروپا، عواقبی را که باید در نظر بگیرند، نشان دهند، باید از لیتوانی الگو بگیرند.

لیتوانی دلیل اصلی افزایش سیاست تحریمی چین علیه تایوان بود. پکن در حال ضربه زدن به ویلنیوس در جایی است که آسیب می بیند و زنجیره تامین این کشور کوچک بدون منابع را قطع می کند. اگرچه لیتوانی تا حد زیادی منزوی است و بیشتر به تجارت درون اروپایی وابسته است، اما سال گذشته 1.34 میلیارد دلار کالا از چین وارد کرد. تحریم ها می توانند به راحتی منجر به تورم بالاتر در آنجا شوند و لیتوانی را مجبور کنند به دنبال کالاهای مهم در جای دیگری بگردند.

برای شرکت‌های بین‌المللی روشن شده است که باید بین بازار بزرگ چین - بزرگترین بازار جهان که به نظر می‌رسد شی جین پینگ به آن اعتماد فزاینده‌ای دارد - یا کشورهای بسیار کوچک‌تر و شورشی مانند لیتوانی یکی را انتخاب کنند. اما چین فقط در مورد لیتوانی اقدام نمی کند. جریمه چین به گروه خاور دور تایوانی در حمایت از DPP تایوان اولین نمونه استفاده از این استراتژی علیه اقتصاد خود تایپه است که به شدت با سرزمین اصلی در هم تنیده است.

از سوی دیگر، سود چین از نیکاراگوئه یادآور این است که پکن به ضربه زدن به «روابط رسمی» باقی مانده جزیره ادامه خواهد داد. در واقع، ایالت کوچک آمریکای مرکزی - که دولت بایدن در حال حاضر چاقوهای خود را برای آن تیز می کند - برای تایپه معنای مادی زیادی ندارد. اما زمان این اقدام عمداً برای تحت الشعاع قرار دادن شرکت تایوان در "اجلاس سران دموکراسی" و ضربه زدن از پشت به ایالات متحده انتخاب شد.

نیکاراگوئه اکنون هفتمین کشوری است که از زمان روی کار آمدن کای یینگ ون در سال 2016 تغییر کرده است. این از دست دادن یک سوم کل روابط دیپلماتیک تایوان در پنج سال گذشته است. چنین اقداماتی معمولاً دو یا سه بار انجام می شود و هندوراس احتمالاً کشور بعدی خواهد بود، زیرا رئیس جمهور تازه منتخب شیومارا کاسترو قبلاً ابراز علاقه کرده است.

با این حال، در پایان، تنها یک ارتباط برای تایپه مهم است که هنوز غیررسمی نامیده می شود: ارتباط ایالات متحده. تایوان در این میدان جنگ پیروز یا شکست خواهد خورد، اما جنگ فیزیکی نخواهد بود. این در حال تبدیل شدن به یک جنگ فرسایشی متقابل است و هر کشوری در تلاش است تا اعتماد و نفوذ سیاسی دیگری را برای به دست آوردن برتری تضعیف کند. در این فرآیند، پکن به طور فزاینده ای در حال توسعه یک زرادخانه جدید است که بر دقت دردناک به جای نیروی بی رحم تمرکز می کند.

ماجرای لیتوانی و پیشرفت با نیکاراگوئه به ما یادآوری می کند که سیاست چین در قبال چین اضافی نیست، بلکه یک موضوع جدی مرگبار است که روزی به حقیقت می پیوندد. اگر کشورها بر خلاف این خط قرمز حرکت کنند، پکن قصد دارد تلافی کند و هر کاری که لازم است برای شفاف سازی موضع خود انجام دهد.

RT DE به دنبال طیف وسیعی از نظرات است. مشارکت مهمانان و نظرات نباید منعکس کننده دیدگاه تیم تحریریه باشد.

تام فودی

نویسنده و تحلیلگر بریتانیایی در زمینه روابط سیاسی و بین المللی با تمرکز بر آسیای شرقی است. زیر توییت کرد @Tom_Fowdy

بیشتر در مورد موضوع - جنگ تجاری؟ - چین لیتوانی را از سیستم گمرکی خود حذف کرد