یورو 20 سال از عمرش می گذرد، اما ممکن است روزهایش به شماره بیفتد

تفسیر پل ا. ناتال

اگرچه یورو در ابتدا به عنوان پول کاغذی در سال 1999 معرفی شد، اما 1 ژانویه 2022 سالگرد روزی است که بسیاری از اروپایی‌ها برای اولین بار اسکناس‌های تازه پول جدید را خریداری کردند. در این روز، یورو به ارز قانونی در 12 کشور عضو اتحادیه اروپا تبدیل شد. D-Mark، فرانک، پستا، پوند ایتالیا - فقط چند مورد را نام ببریم - به زودی ناپدید شدند و یورو که تحت کنترل فرانکفورت آم ماین بود، وارد صحنه شد.

این روزی بود که توسط کسانی جشن می گرفتند که سال ها آرزوی یک اروپای فدرال را داشتند. در واقع، ارز واحد از اوایل دهه 1950 در قلب "پروژه اروپایی" قرار داشته است، اگرچه این جنبه برای سال ها حفظ شده است. آرفدرال ها باید تا پیمان ماستریخت در سال 1992 صبر می کردند تا رویاهای خود را محقق کنند. این معاهده که تقریباً دولت بریتانیا را سرنگون کرد، رسماً اتحادیه اروپا (EU) را در مسیر اتحادیه پولی و در نتیجه ایجاد یورو هدایت کرد.

طبق مقررات، یک کشور عضو باید معیارهای خاصی را برای همگرایی اقتصادی اتحادیه اروپا رعایت می کرد تا واجد شرایط الحاق به اتحادیه پولی جدید باشد. با این حال، این معیارها نیز دستکاری شده یا تا حدی نادیده گرفته شده است و این شبهه را ایجاد می کند که ارز همیشه بیشتر برای سیاست بوده تا برای اقتصاد. به عنوان مثال، یکی از عناصر کلیدی معیارها این بود که یک کشور عضو نمی تواند کسری بودجه بیش از 3 درصد تولید ناخالص داخلی سالانه (GDP) داشته باشد. با این حال، احزاب مجاز به دستکاری تعداد خود برای اطمینان از پیوستن به ارز جوان بودند.

رئیس سابق من، اقتصاددان و نماینده سابق پارلمان اروپا، دکتر. جان ویتاکر در سال 2006 هشدار داد که عضویت در یورو کشورهای مدیترانه را در موقعیت اقتصادی نامطمئنی قرار خواهد داد. و حق با او بود، اگرچه هشدارهای او در بروکسل نادیده گرفته شد. هنگامی که بحران اقتصادی جهانی در سال 2008 آغاز شد، اسپانیا، پرتغال، ایتالیا و یونان، به ویژه، نابودی اقتصاد خود را نشان دادند. برای مثال یونان در دام ارزی افتاده بود که نیازهای اقتصادی آن را برآورده نمی کرد. هزینه های نیروی کار بالا، بهره وری پایین، وام ها بسیار بالا بود و یورو کشور را از هرگونه رقابت در بازار جهانی محروم کرد.

در آن زمان، من استدلال می‌کردم که بهتر است یونان یورو را ترک کند و به دراخم بازگردد، که به کشور اجازه می‌دهد تا نرخ بهره و نرخ ارز خود را تعیین کند و در نتیجه به اقتصاد اجازه می‌دهد دوباره رشد کند. حتی اگر شاهزاده‌های بروکسل و پیشخوان‌های لوبیا در فرانکفورت احتمالاً می‌دانستند که برای یونانی‌ها بهتر است، نمی‌توانستند آن را بپردازند. اگر یونان به واحد پولی خود بازگردد و اقتصاد خود را به سمت داخل بچرخاند، اسپانیا، پرتغال و احتمالاً حتی ایتالیا نیز از آن پیروی خواهند کرد. تصمیم برای نگه داشتن یونان در جلیقه تنگ یورو به وضوح قطعنامه ای بود که توسط سیاست دیکته شده بود نه اقتصاد.

بنابراین یونانی ها مجبور شدند داروی تلخ بروکسل را ببلعند، مخلوطی از سرنگونی دولت منتخب دموکراتیک، کاهش شدید بودجه و انتصاب یک تروئیکا از صندوق بین المللی پول، بانک مرکزی اروپا و کمیسیون اروپا برای تنظیم مقررات یونان. امور مالی وضعیت یونان نشان داده است که پیوستن به منطقه یورو مانند ورود به کابوس «هتل کالیفرنیا» است. تو دیگه نمیتونی ترکش کنی هنگامی که وارد شوید، همیشه در داخل هستید - و با یورو، این یک خیابان یک طرفه به سمت یک اتحادیه مالی نزدیک تر است.

مشکل یورو این است که شرایط اقتصادی محلی را برآورده نمی کند. این یک ارز واحد است که اقتصادهای مختلف را در بر می گیرد. و این همچنین توضیح می دهد که چرا اتحادیه اروپا برای همگرایی اقتصادی بیشتر تلاش می کند. برای مثال، علاقه را در نظر بگیرید. زمانی که اقتصاد در حال رونق است، معمولاً نرخ بهره بالاتر مطلوب است. اما زمانی که یک اقتصاد وارد رکود می شود، نرخ بهره پایین امری عادی است. با این حال، بانک مرکزی اروپا (ECB) که بر یورو نظارت می کند، نرخ بهره واحدی را برای تمام 19 کشور عضو منطقه یورو تعیین می کند. در نتیجه، اجرای عدالت برای همه به سادگی غیرممکن است، به همین دلیل است که بسیاری از کشورهای عضو با نرخ‌های بهره ناسازگار با اقتصاد فعلی‌شان دست و پنجه نرم می‌کنند.

در واقع، 20 سال گذشته نشان داده است که نرخ بهره در یورو به بهترین وجه با اقتصاد آلمان سازگار است. نیازهای مردم در اقتصادهای پیرامونی اتحادیه اروپا ثانویه بود. تا حدودی، این قابل درک است، زیرا آلمان بزرگترین و مهم ترین اقتصاد اتحادیه اروپا است و بنابراین، همراه با فرانکفورت، مقر بانک مرکزی اروپا است. بنابراین تعجب آور نیست که یک مطالعه در سال 2019 توسط مرکز سیاست اروپا تأیید می کند که تنها آلمان و هلند از معرفی یورو سود برده اند، در حالی که بسیاری از کشورها از جمله فرانسه و ایتالیا کاهش رونق را تجربه کرده اند.

منطقی است، من می گویم که همه کشورهای عضو اتحادیه اروپا به یورو نپیوسته اند. لهستان و مجارستان خارج ماندند، دانمارکی ها در یک همه پرسی در سال 2000 معرفی ارز را رد کردند، و سوئدی ها نیز در سال 2003 از آن پیروی کردند.

بریتانیا نیز به عنوان یکی از اعضای اتحادیه اروپا از پیوستن به یورو خودداری کرده است. نخست وزیر سابق تونی بلر می خواست یورو را به کشور وارد کند، اما توسط گوردون براون، وزیر دارایی وقت، ممنوع شد و سپس مجبور به بررسی رفراندوم در مورد این ارز شد، که هرگز اتفاق نیفتاد. اگر بریتانیا در آن زمان به یورو می‌پیوست، خروج از اتحادیه اروپا دشوارتر می‌شد.

چند هفته پیش، وزرای دارایی منطقه یورو در بروکسل گرد هم آمدند تا به مناسبت بیستمین سالگرد این ارز سخنان خود را مطرح کنند. بدون شک در آن مناسبت دست زدن به شانه و شامپاین زیاد بود. اما آیا یورو تولد 30، 40 یا 50 سالگی خود را خواهد دید؟ به هیچ وجه مطمئن نیستم شکاف‌ها در اتحادیه اروپا در حال گسترش است و در مقطعی اتحادیه باید تصمیم بگیرد که چه چیزی می‌خواهد باشد: یا یک ابرقدرت اروپایی یا مجموعه‌ای آزادتر از کشورهای مستقل. اگر این تصمیم روشن نشود، اتحادیه اروپا ممکن است از هم بپاشد - و یورو نیز به ناچار به همان سرنوشت دچار خواهد شد.

RT DE به دنبال طیف وسیعی از نظرات است. مشارکت مهمانان و نظرات نباید منعکس کننده دیدگاه تیم تحریریه باشد.

ترجمه شده توسطانگلیسی.

پل ای. ناتل مورخ، نویسنده و سیاستمدار سابق است. او از سال 2009 تا 2019 عضو پارلمان اروپا و از فعالان برجسته برگزیت بود.

بیشتر در مورد موضوع - تاج، چراغ راهنمایی، انتخابات صدراعظم - اما چه کسی تورم تاخت و تاز را تماشا می کند؟